من تمام معیارم، جوان جسم و پندارم مترسان ز پیکارم، که آرد پشیمانی هوا بسی پست استو، نفس به سینه ات حبسو عمر تو کمی مانده، قدر نخی سیگار است و جسم خالیت از روح، به زخمه ای ز دو ابرو نگاه کن تو به آن سو، خزانی و می دانی آمده ام من بازی، تا که نوازم سازی برقصانم آن جانت، آشکارو پنهانت بهم زدم خلوت تو، هوشو بردم از سر تو از جا کندم پیکر را، به یک ضربه ای آنی تمام بازی و اندر، تو در میان دو دستم تویی که شده زندانی، فنون منه ایرانی دور خودت که پیچیدی دید چپو راست داری هزیون میگی قلم و کاغذ و پیکار، و پنجه ایست که معمارُ این زبان که به معیارُ، بسته ام تو به رگبار توی بازیو هستی، بین دو دستی توی سقوط کردن داری تو ترفیع اینکه تورو بخوایم بترکونیم واسمون شده آره مث یه تفریح حرف حاجیمونو شنیدی، باطم بشنو تو ترجیع _ کورس یکی بزنی ده تا می خوری چک که بزنی درجامی خوری حرف که بزنی از ما می خوری حرف نزدی! اما می خوری بالا که بیای اما می خوری پایین بمونی اما می خوری چپ که بری اما می خوری راست که بری اما می خوری کج پا بزاری اما می خوری بی خودی بدون که اما می خوری بالاو پایین زندگیتو میدوزیم به هم زنده ایم چون مث یه بچه زندکی کن چون که می بافیم زندگیتو ورس ۲ سوم خردادی بود، نرمو قهرمانی بود طیارتونو کردیم دود، به چشمکی صد پاره وُ آه توی بی چاره اون دزدی دریایی، تنگه بودو دربانی، پیر زنی شیطانی اشک روی گونه ی او، استنا که استناد زوزه ی او روبهی صغیر و حقیر، و کشور ریزی که، می رود به داغانی به گوش ما پنهانی، زمزمه تو می خوانی می خوا بسوزه دلم برات تغییر بدم مقدرات، و تو آبرو بدست آری و این تازه آغاز است، ابتدا ز انتقام جامعه ی انسانی جنگِ صلح، حق تو کف دست تو، روش پیشونیت عرق سرد خو اصل مسئله وجود ناپاک توعه، اصالت وجود تو واسه دنیا یک نی دوعه سربازی که کرد خودشو خیس Said apologize, we made a mistake, ex please به لب تبسم دارم، شادم از این پیکارم تیر و من و پیکانم، زنم چشم دیوانی پشت تو به خاک استو، کاخ تو خراب استو، چشمه ای ز ترس هستی به ساز ما می رقصی، در میانه میدانو، در میانه ی بازی می شود آن چیزی که، آنچه تو خود می دانی هر چه که ما می گوییم، هر چه که ما می خواهیم کورس یکی بزنی ده تا می خوری چک که بزنی درجامی خوری